سرآغاز
یکی از فعالیتهای لذت بخش و سازنده برای همه، خصوصاً برای کودکان و نوجوانان، بازی است. کودکان از طریق بازیها که با هیجان همراه است، زندگی در دنیای آینده را تمرین میکنند. ویژگیهای هر بازی و فایدههای آن در رشد همه جانبة قوای ذهنی، جسمی، شخصیتی و اجتماعی کودک باعث شده است توجه تعداد زیادی از دست اندرکاران تعلیم و تربیت به چگونگی نقش آن در امر آموزش کودکان معطوف شود بازی برای درمانگران وسیله مناسبی است تا به دنیای کودکان راه یابند و آن را بهتر بشناسند و به مشکلات آنان پی ببرند.
بازی آموزش است و کودک از طریق بازیها مهارتهای گوناگونی کسب میکند. بازی بهترین وسیلهای است که از طریق آن میتوان بسیاری از مفاهیم را آموزش داد(مقدم وترکمان،۱۳۸۱). بازیهای آموزشی از جمله راهکارهایی هستند که استفاده از آنها برای فعال کردن متعلمان و ایجاد خلاقیت در آنها، یکی از مباحث اصلی و تخصصی حوزه آموزشی را تشکیل میدهد. بازی آموزشی یکی از موقعیتهای یاددهی ـ یادگیری به شمار میرود و فعالیتی است سازمان یافته و همراه با قوانین مشخص که در آن دو یا چند دانش آموز برای رسیدن به اهداف آموزشی از قبل تعیین شده، در ارتباط با هم قرار میگیرند. بازی تحمیلی نیست و باید معیارهایی داشته باشد؛ نخست آنکه متناسب با ویژگیها، نیازها و تواناییهای کودکان باشد؛ دوم، به تقویت و دقت و تمرکز و عکسالعمل به موقع و پرورش خلاقیت توجه داشته باشد؛ سوم، فعالیتها و رفتارهای موجود در بازی، تعبیر منطقی(معنی و مفهوم) داشته باشد؛ چهارم، بین بخشهای مختلف بازی رابطة منطقی وجود داشته باشد؛ پنجم، به گونهای طراحی شود که بر اعلام برنده و بازنده تأکید زیادی نشود(افروز،۱۳۸۹).
اینکه از چه زمانی نظر متفکران به اهمیت بازی در رشد کودک جلب شده است، تاریخ مشخصی ندارد، ولی شاید فلاسفة یونان از جمله افلاطون، از اولین کسانی باشند که به ضرورت و نقش بازی در رشد کودک توجه کردهاند در بین مربیان، شاید برجستهترین کسی که به مطالعات منظم در زمینة بازی و اهمیت آن در تربیت کودک پرداخته است، فروبل باشد. از اواخر قرن۱۹ به بعد، تحقیقات بسیار وسیعی در این زمینه انجام شده و روانشناسان نظرات متعددی در اینباره دادهاند(مهرجو،۱۳۹۰).